در این نوشتار به بررسی مفهوم تقیه تفاوت آن با دروغ، نفاق توریه و معاریض پرداخته شده است و سعی شده است شبهاتی را که در باب تقیه در لابلای بعضی از نوشتارها آمده بررسی و جواب داده شود. البته به دلیل اهمیت بحث، فرق تقیه را با نفاق بیشتر توضیح داده و نیز به وجود تقیه در منابع غیراسلامی از قبیل تورات و انجیل اشاره گردیده و علت تاکید امامان شیعه را بر مسئله تقلید گوشزد نموده ایم. با توجه به منابع روایی و دینی و حکم عقل به تقدیم اهم بر مهم، تقیه را بر پنج قسم واجب، حرام، مستحب، مباح و مکروه نموده ایم که توجه بر این دو مطلب یعنی منابع روایی دینی و حکم عقل می تواند راهگشای ما در تشخیص جواز یا عدم جواز تقیه باشد تا بدینوسیله با تقیه در غیر موارد لزوم آن دچار آسیب نشویم.
ائمه اطهار (ع)، حاملان اسرار الاهیاند که به دلیل اختلاف ظرفیت انسانها، به کتمانشان سفارش شدهاند. در متون روایی، توصیههایی درباره لزوم تقیه، کتمان و اشارتهایی در بهرهگیری از ایماء، اشاره و رمزگویی در باب مسائل دینی دیده میشود. در آموزههای ائمه ، تأکید بلیغ بر کاربرد این روشها در تعامل علمی و دینی با دیگران و نیز التزام به طبقهبندی حقایق، به وقت تبیین تعلیمات دینی وجود دارد. این نوشتار سخنان اهل بیت درباره این اصل را بررسی کرده و به این نتیجه رسیده است که امامان شیعه برای حفظ و طبقهبندی اسرار و معارف دینی و در نتیجه برای محافظت از جامعه ایمانی، اصل کتمان سرّ را مطرح کردهاند. کتمان سرّ، اصلی راهبردی است که به منظور حفاظت از ایمان مخاطب و احتراز از آسیب به اعتقاد آنها در مقابل معارفی که ظرفیت درک آن را ندارند، تحقق یافته است؛ به گونهای که مراقبتنکردن از این اصل نتایج جبرانناپذیری به دنبال خواهد داشت.