در قلمرو حقوق بین الملل معاصر، توجه به حقوق اقلیت ها و یا حقوق فرهنگی و دینی گروه های انسانی به رسمیت شناخته شده و بر لزوم احترام به آنها تاکید شده است، اما مشکل تمام نهادهای ناظر بر منع تبعیض نسبت به اقلیت ها این است که سازوکارهای پیش بینی شده آیا در حد توصیه های غیرالزام آور است و یا در نهایت به نهادی سیاسی محول می شود. این درحالی است که نگرش جهانی در میان حقوقدانان نسبت به مفاهیم سنتی حمایت از اقلیت ها تغییر یافته است. یکی از مهمترین گروه های قومیتی و دینی در کشور نیجریه، تشیع است که از گسترش قابل توجهی برخوردار بوده است و در کنار شکوفایی امیدها و آرزوهای حق طلبان، موجب بروز و تشدید مخالفت مخالفان علیه شیعه و رهبران آنها شده است. بررسی دقیق این مخالفت ها از جمله ترور ناکام شیخ زکزاکی، حمله به تظاهرات مسالمت آمیز روز قدس 2014 م و حمله به حسینیه شیعیان، مغایر با حقوق مندرج در حقوق بین الملل بشر و حقوق اقلیت های دینی است. براین اساس در این جستار، به تبیین حقوق فرهنگی اقلیت ها در انجام مناسک دینی و آزادی های مختلف آن ها پرداخته شده و بر نقض حقوق اقلیت های دینی در نیجریه تاکید شده است.
خویشاوندی نسبی عباسیان با خاندان رسالت، پیروی از امیرالمؤمنین حضرت علی(ع) در برابر امویان، پیگیری خونخواهی شهیدان عاشورا، شعارهایی مانند الرضا من آل محمد و یا منصور و گزارشهایی درباره منصور و مهدی بودن فرزندان آنان، زمینهای فراهم آورده بود که عباسیان در دوره پیش از خلافت دارای گرایش شیعی و مانند کیسانیه و زیدیه از گروههای شیعی شمرده شود. همسانی و همسویی ماهیت جنبش عباسیان با این نمادهای شیعی از موضوعات شایسته پژوهش است. این مقاله با روش گردآوری دادهها و تتبع کتابخانهای و با رویکرد وصفی و تحلیلی به بررسی انتقادی ماهیت جنبش شیعی عباسیان میپردازد. این ارزیابی نیازمند سنجههایی در زمینه جایگاه اجتماعی جنبش، جایگاه دینی رهبران جنبش، رفتار رهبران عباسی، انگیزه و اهداف جنبش و دستآورد جنبش برای شیعیان است تا میزان باور و همراهی عباسیان با اندیشههای شیعی در فرآیند جنبش تا دستیابی به خلافت روشن گردد. یافتههای این پژوهش نشاندهنده آن است که همگرایی جنبش عباسیان با باورهای شیعی در یک فرآیند پنهان چرخش داشته است و گامبهگام به اندیشههای گروههای رقیب شیعه گرایش پیدا کرده است.
شناخت و ارزیابی رفتارها و مناسبات شیعیان در تعامل با امامان ع ، ره یافتی ضروری برای شناخت دقیق عقاید آنان و سیرة ائمه اطهارع است . این مهم در حوزه های گوناگون اعتقادی ، فرهنگی ، اجتماعی و... نیازمند بررسی است . در پژوهش حاضر، باورها و مناسبات اعتقادی شیعیان با امامان دوازده گانه ع در دوران حضور، مورد بررسی قرار گرفته است ؛ افزون بر این ، گونه های مختلف روابط اعتقادی شیعیان با ائمه ع شناسایی و معرفی شده و به این پرسش که شیعیان چگونه از مقام رفیع معنوی ائمه ع بهره می بردند و آیا روابط شیعیان با امامان ، متناسب با جایگاه الوهی ایشان بوده ، پاسخ داده شده است . تلاش شیعیان عصر حضور، برای شناخت امامان ، دفاع از کیان امامت و پیشوایان معصوم و تمسک به مقام معنوی ائمه اطهارع ، از مهم ترین محورهای مناسبات شیعیان در حوزة اعتقادی است که با وجود تفاوت رفتاری شیعیان در برخی موارد، سیر تکامل معرفتی و رفتاری ایشان در تعامل با امامان ، مشهود است .