منبع   ۳ موضوع   ۱ دنبال کننده   ۰
احمد بن یحیی بلاذری

بلاذرى ابو الحسن احمد بن يحيى بن جابر مشهور به بلاذرى، كاتب، اديب، راوى و از برجسته ‏ترين تاريخنگاران اسلامى در سده سوم است. وى براى تقويت حافظه محلول حب بلاذر نوشيد و ديوانه شد و به همين علت درگذشت. آگاهى‏ هاى زيادى از زندگى وى در دست نيست. ولادت او را بين سال‏هاى 170 تا 180 در بغداد و مرگش را به سال 279 نوشته‏اند. تحصيلات‏ بلاذرى در حمص و انطاكيه علم آموخت و در عراق بزرگانى چون محمد بن سعد كاتب واقدى (م‏230) و على بن محمد مدائنى (م‏224) و مصعب زبيرى (م‏233) و ابوعبيد قاسم بن سلاّم (م‏224) و ابن هشام كلبى در علم انساب بهره برد. افرادى چون وكيع قاضى و جعفر بن قدامه از شاگردان او به شمار مى‏ روند. بلاذرى در جوانى به دربار مأمون راه يافت و اشعارى در مدح او سرود، در دوره‏ هاى بعدى هم نزد خلفا موقعيتى داشت و نديم متوكل و مستعين به شمار مى‏رفت. او اطلاعات خود را نيز از اعضاى خاندان حكومتى مانند هبة الله بن ابراهيم بن مهدى و متوكل عباسى اخذ كرده است. بلاذرى را شاعر و هجويه سرا نيز گفته ‏اند و ياقوت حموى اشعارش را نقل كرده است. در خلافت معتمد عباسى از دربار كناره گرفت و دچار تنگدستى شد و به اميد صله، اسماعيل بن بلبل را مدح كرد، اما چون از اين كار طرفى نبست، در اشعارى به هجو او پرداخت. دو اثر مهم بلاذرى كه امروزه هم در دست است همين كتاب انساب الاشراف و كتاب فتوح البلدان است كه به مناسبت فتوحات اسلامى، مطالب زيادى را گزارش كرده است. ابن نديم او را از مترجمان فارسى به عربى دانسته كه كتاب عهد اردشير را به شعر عربى درآورده است.