علم کلام، دانش و مهارتی دینپژوهی است که با کمک متون اسلامی به استخراج و تنظیم و تبیین معارف و مفاهیم اعتقادی میپردازد، آنها را بر اساس روشها و رویکردهای مختلف درون و بروندینی، اثبات و توجیه میکند و به اعتراضها و شبهات مخالفان اعتقادی پاسخ میدهد. امامت و امامتپژوهی در علم کلام جایگاه ویژهای دارد. بحث پیرامون مسئلة امامت از قرنهای نخست اسلام مطرح بوده و علمای شیعی و سنی در آنباره همنظر نبودهاند. علمای شیعه برای دفاع از این اعتقاد مهم در همان قرنهای اولیه، کتابهایی نوشتهاند، همچنانکه مخالفان نیز آثاری در رد امامت تألیف کردهاند. علاوه بر وجود جریانهای خوارج، سنیگرایی، وهابیگرایی و کسرویگرایی که با طرح شبهات و اشکالاتی ضرورت تحقیق پیرامون دکترین امامت را تقویت میکند، جایگاه امامت در قرآن و روایات نیز ضرورت پرداختن به آن را روشن میسازد. از نصوص دینی برمیآید که امامت از اصول بنیادین اسلام است.گسترة مباحث امامت در دو ساحت امامت عامه و خاصه به سه عرصة تبیینی، اثباتی و دفاعی محدود میشود. مباحث دفاعی امامت نیز در چهار دسته شبهات مطرح میگردد. جایگاه معرفتی امامت، از بحثهای امامتشناسی به شمار میآید. آیا امامت، از اصول دین یا فروع دین و از مباحث کلامی یا فقهی است؟ متفکران اسلامی سه دیدگاه را مطرح کردهاند