این نوشتار بر آن است تا علل و چگونگی رویآوردن علویان به طبرستان تا تشکیل دولت علوی (250 ق) را بررسی کند. منطقه طبرستان به دلیل موقعیت جغرافیایی و سیاسی، اهمیت ویژهای داشت و همواره پناهگاه مخالفان رسمی دستگاه خلافت بود. ویژگیهای منطقه طبرستان، آن را محل مناسبی برای علویان ساخته بود تا دور از دستگاه خلافت آرزوهای خود را عملی سازند.
امامان شیعه، به عنوان جانشینان رسول خدا(ص) که از مقام عصمت نیز برخوردارند، اگرچه غیر از دوره ای کوتاه از منصب خلافت به دور بوده اند، اما در باب حکومت و سیاست نظرات و اندیشه هایی دارند؛ این اندیشه را می توان در سیره و عمل سیاسی آن بزرگواران مشاهده و استنباط کرد. امام حسین)ع( بهعنوان شخصیتی که در تاریخ اسلام جریان ویژهای برپا کرده است، جایگاه ویژهای در این میان دارد. مقالهی حاضر در راستای دستیابی به افکار و رفتار سیاسی آن حضرت، سخنان و سیرهی ایشان را مطالعه کرده و آرای آن امام همام را در قالب نگاه به: حکومت، جامعه، اصلاحگری، قیام، جنگ و کرامت انسانی استنباط نموده و نتیجه گرفته است که امام حسین)ع( بر اساس منظومهی فکری متکی بر کتاب و سنت و اصل "لو لا حضور الحاضر و قیام الحجة بوجود الناصر" عمل نموده است.