اين نوشتار ، نقش ابراهيم پسر مالك اشعر نخعي را در تحولات سياسي عراق بررسي مي كند. با وجود آگاهي اندك ما از زندگي ابراهيم پيش از قيام مختار ، پيوستن او به آن قيام ، مشروط بر صحت نامه مجمد حنيفه به او ، غلبه بر اشراف كوفه كه مخالف مختار بودند ، بسيار برجسته است. او هم چنين در نبرد خازر امويان راشكست داد و موجب تثبيت مختار در كوفه شد. پس از آن از مختار جدا شد و زبيريان و مروانيان در صدد جذب او برآمدند. نويسنده ، عامل جدايي ابراهيم از مختار را دو چيز دانسته است ، نخست بدعت هاي ديني مختار و دوم مبارزه ابراهيم بر اساس مباني فكري و دادخواهي نه عصبيت و مصلحت فردي. او در نهایت، با تعلق خاطری که به عراق داشت در نبرد مصعب بن زبیر بر ضد مروانیان شرکت کرد و در سال 72 قمری کشته شد. گفتنی است مترجم برخی دیدگاه های نویسنده درباره مختار را نقد و بررسی کرده است.

منابع مشابه بیشتر ...

5cd82697a76a8.JPG

تشیع ایرانی و تسنن عثمانی: پژوهشی درباره ی منازعات شیعی- سنی در عتبات عالیات قرن نوزدهم (با تکیه بر اسناد آرشیو عثمانی)

رسول عربخانی

قدمت اختلافات شیعه و سنی در عراق و رقابت های مذهبی میان دو مذهب که گاه به نبردهای خونین نیز منجر می شده است به سال های بسیار دور بازمی گردد. در دوره حاکمیت عثمانی بر عراق و ظهور قدرت صفوی در مرزهای شرقی این سرزمین اختلافات مزبور وارد مرحله جدیدی شد و علاوه بر ماهیت مذهبی، ماهیت سیاسی نیز به خود گرفت. با ورود به قرن نوزدهم و ارتقای روابط دولت ها در چارچوب دیپلماتیک و پایبندی آنها به حفظ حقوق اقلیت های درون حاکمیت دایره آزادی فعالیت های مذهبی شیعیان در سرزمین های درون عثمانی از جمله عراق نیز وسعت یافت. با اینحال رقابت ها و کشمکش های فرقه ای شیعه سنی میان مردم همچنان باقی ماند و در مقاطعی منجر به دخالت های سیاسی نظامی دولتین برای حل بحران شد. موقعیت ژئوپلتیکی عراق و ویژگی های فرهنگی-جمعیتی این بخش از امپراطوری عثمانی، تعاملات شیعه و سنی را در عراق با پیچیدگی های خاصی همراه می کرد و بر ماهیت سیاسی آن بیش از پیش می افزود. این مقاله به مطالعه منازعات شیعه-سنی در عتبات عالیات و بررسی عوامل دخیل در بروز این منازعات و نیز چگونگی تأثیر آن در مناسبات سیاسی ایران و عثمانی طی قرن نوزدهم می پردازد.