کتابخانه مجازی ادبیات

با رحلت رسول خدا، توجه به رویکرد صلح‌محورِ آن حضرت به منظور حفظ انسجام جامعة اسلامی و اتحاد مسلمانان کم‌تر شد. اما با شروع خلافت امیرالمؤمنین و التزام عملی ایشان به قرآن و سنت پیامبر، توجه به این امر نیز رنگی تازه به خود گرفت. مروری بر عملکرد امام در دوران کوتاه خلافت ایشان و مطالعة موردی جنگ جمل، بر پایة کهن‌ترین متون تاریخی، براین امر گواه است. بر این ‌اساس، پرسش پژوهش حاضر آن است که چه مستندات تاریخی‌ای از نحوة عملکرد امام علی در وقایع پیرامون جنگ جمل وجود دارند که با بهره‌گیری از آن‌ها بتوان بر توجه آن حضرت به حفظ انسجام جامعة اسلامی و اتحاد مسلمانان با رویکردی صلح‌محور صحه ‌گذارد؟ نتیجة این پژوهش توصیفی - تحلیلی، آن است که ایشان با محوریت جلوگیری از ایجاد افتراق در جامعه، ضمن شفاف‌سازی اوضاع برای مردم و فرستادن نمایندگانی نزد فتنه‌انگیزان، با رویکردی صلح‌طلب کوشیدند تا از منتهی‌ شدن فتنه به جنگ جلوگیری نمایند. همان‌طورکه پس از اتمام نبرد، با پرهیز از خشونت و رفتار دین‌محور با بازماندگان، عدم‌مماشات در امور جامعة اسلامی (انتخاب حکم‌ران) و نوشتن نامه و تشریح وقایع برای مردم کوفه و مدینه، در حفظ انسجام جامعة اسلامی و اتحاد مسلمانان کوششی حداکثری داشتند.

صحابه‌نگاری که به طور جدی از قرن سوم هجری آغاز گشت، با ورود اسلام به سایر سرزمین‌های اسلامی راه یافت؛ زیرا صحابه‌نگاران، اصحاب را واسطه میان پیامبر و امت و نیز آشنایان به سنت و سیره رسول خدا می‌پنداشتند. اما صحابه‌نگاری‌هایی که در مناطق مختلف تدوین شد، تحت‌تأثیر جریانات فکری ـ سیاسی، شکل‌های مختلفی به خویش گرفت و علاوه بر کمیت و حجم، در محتوا و روایات این آثار، تأثیرات بسزایی برجای نهاد. این جریانات فکری ـ سیاسی، سبب گشت تا صحابه‌نگاران در پی حل، پاسخ‌گویی و یا مقابله با این تفکرات، روایاتی را از اصحاب انعکاس دهند، که در جهت تأیید ایدئولوژی مورد توافق خویش و یا در راستای حاشیه‌رانی گفتمان‌های نامطلوب جامعه باشد. پژوهش پیش ‌روی، تلاش خواهد کرد تا شیوة بازیابی الاستیعاب در ترجمه خلفای نخستین را تحلیل کند تا نشان دهد که اگرچه این کتاب، به بازتاب همان روایات سده‌های نخست هجری می‌پردازد، گزینش، چینش و چگونگی کاربرد واژگان آن در جهت طرد و یا برجسته‌سازی برخی از اصحاب شکل گرفته است تا به فرآیند سیاسی ـ مذهبی زمانه پاسخ قاطعی دهد و یا در جهت تأیید این فرآیند‌ها و ایدئولوژی‌ها حرکت نماید.

این مقاله در صددد است با رویکردی توصیفی - تحلیلی به بررسی روایاتی در منابع شیعیی بپردازد که از چگونگی روبروشدن شیعه با ظهور منجی موعود علیهم السلام و جایگاه آنان در دوران حکومت جهانی آن حضرت خبر می دهند. بر اساس این پژوهش ، شیعیان در دوران غیبت ، با پشت سر گذاشتن امتحان های مختلف و دشوار ، زمینه سازان ظهور شده و اولین و مهم ترین یاران موعود منتظ علیهم السلام خواهند بود . اختلافات داخلی آنان ظهور آن حضرت بر طرف شده و آنان بر حسب لیاقت خود در حکومت آن حضرت نقش های اساسی خواهند داشت عالم نمایان دروغ گو مهم ترین عامل انحراف جامعه شیعی هستند که حضور حضرت مهدی علیهم السلام فتنه های آنان پایان می یابد

اصالت تاریخی باور به منجی موعود،از مباحث مهمی است که در روزگار ما برخی آن را به رشتهء نقد کشیده‌اند.با بررسی توصیفی-تحلیلی نخستین منابع تاریخی و روایی به این‌ نتیجه دست یافتیم که اصالت این آموزه و انتساب آن به شیعیان عصر حضور امامان‌ معصوم علیهم السلام از زمان امیر مؤمنان علی علیه السلام و در تمام طول عصر حضور قابل اثبات و ریشه‌یابی‌ است.آنچه بیشتر در طول این دوره در بوتهء اختلاف یا ابهام بوده،شناخت شخص مهدی‌ موعود بوده است که با توجه به اوضاع دشوار سیاسی عصر حضور برای بیان معارف‌ شیعی،روند تدریجی بیان و تثبیت برخی آموزه‌ها،تأکید بر انتظار و اقتضای طبیعی‌ ابهام‌آلود بودن جزئیات آموزهء مهدویت،تفاوت سطح معرفتی افراد و...،طبیعی می‌نماید و نمی‌تواند مشکلی بر اصالت این آموزه در میان شیعیان عصر حضور به شمار آید.