دولت ادریسیان اولین دولت علوی بود که در سال 172ق/788م در مغرب الاقصی استقلال خود را توسط ادریس بن عبدالله حسنی از خلافت عباسی به دست آورد. در باب مذهب ادریسیان و این که آیا این خاندان شیعه بودهاند یا نه در میان مورخان اختلاف وجود دارد. گروهی اینها را معتزلی شمردهاند و گروهی دیگر آنها را شیعه دانستهاند بی آنکه به نوع آن اشاره کنند، برخی دیگر آنها را شیعه معتزلی خواندهاند و بعضیها فقط با لفظ علوی از آنها یاد کردهاند. در این مقاله ضمن بررسی دیدگاههای متفاوت این مورخان به این نتیجه رسیدهایم که میتوان حدس زد که ادریسیان بنابر دلایل و مستندات تاریخی، به احتمال قوی از شیعیان زیدیه بودند که به لحاظ اصول عقاید، معتزلی و در فروع عقاید از فقه ابوحنیفه پیروی میکردند، ولی به دلایل سیاسی هرگز به طور رسمی از مذهب خود ذکری به میان نیاوردهاند.
برپایی حکومت علویان، مهمترین رویداد سیاسی بود که پس از ورود اسلام به ایران در طبرستان شکل گرفت. کاربست نظریة «کنش جمعی» از چارلز تیلی که به انقلابها و حرکتهای اجتماعی میپردازد، در ارائة خوانشی جدید از این جنبش تأثیرگذار است. در پژوهش حاضر، با استناد به منابع کتابخانهای و روش توصیفی - تحلیلی، جنبش علویان با رویکرد به آراء تیلی بررسی شده است. سؤال اصلی مقاله این است که کاربست نظریة یادشده، چه ابعادی از این جنبش را نمایان میکند؟ به نظر میرسد علویان از راهاندازی این جنبش، تحقق سه هدف را در نظر داشتند: 1. حفظ بقا؛ 2. رسیدن به قدرت سیاسی؛ 3. گسترش مبانی تشیع. بر این اساس، پس از رسیدن به قدرت، با عنایت به هویت دینی مشترک با مردم و حاکمان بومی، سازمانی با شاکلة نظامی و دینی ایجاد گردید. بسیج منافع توسط رهبران علوی به صورت تهاجمی و تدارکاتی بوده و ماهیتی اجبارآمیز و هنجاری داشته است. عنصر قدرت در این جنبش، دو سویة تقابلی (خلافت سنی/ حکومت شیعی) دارد. مهمترین فرصتهای پیشآمده برای رهبران جنبش، عبارت است از: ایجاد هویت دینی مشترک، بهرهجویی از توان نظامی حاکمان محلی و استفاده از ظرفیتهای توده. سامانیان و کینخواریان، مهمترین عوامل تهدید علویان بودند که سیاست سرکوب را پیش گرفتند. نوع کنش جمعی علویان، رقابتی و نوخواهی بوده و بر مبنای تقابل دوگانه خودی - بیگانه شکل گرفته است.
آراء رو به گسترش جریانهای فکری رقیب و معاصر با شیخ مفید(م.۴۱۳) درخصوص افضلیت امام، بخشی از دلایل نگارش کتاب الارشاد توسط این متکلم برجسته امامی میباشد. در این زمان برخی از گفتمانها با وجود باور به تفضیل علی(ع)، با صدور جواز امامت مفضول، بر مشروعیت خلافت متقدمین تاکید داشتند. برخی دیگر نیز علیرغم همسویی با امامیه در لزوم افضلیت امام- از مباحث امامت عامه- با باور به انطباق فضیلت خلفا بر ترتیب تاریخی خلافت آنان، بر عدم تفضیل و تقدیم حضرت علی(ع) رأی میدادند. در چنین فضایی مفید کتاب الارشاد را با تکیه بر آراء کلامی خویش در مسأله امامت همچون اثبات لزوم افضلیت امام و تفضیل علی(ع)، بهرهگیری از استنادات تاریخی و گاه آراء گفتمانهای رقیب، به رشته تحریر درآورد تا به حفظ هویت گفتمان امامی بپردازد. از اینرو شناسایی شاخصههای متکی بر مؤلفه افضلیت امام که شیخ در الارشاد در جهت اثبات تفضیل و تقدیم علی(ع) و طرد مشروعیت خلافت متقدمین از آنها بهره بردهاست، دغدغه اصلی این پژوهش را شکل میدهد. نتیجه این پژوهش توصیفی-تحلیلی نشان میدهد که شیخ با به کارگیری شاخصههایی چون برجستهسازی جایگاه و اعمال امام، طرد جایگاه و اعمال متقدمین به ویژه شیخین و طرد عملکرد صحابه در انتخاب افضل یا اصلح به این مهم پرداختهاست.
پدیده گروش به اسلام در سرزمینهای فتح شده به دست عـربان مسلمان از جمله موضوعاتمبهم و مـناقشهبرانگیز در مـطالعات تاریخ اسلام است.بخش عمدهای از دگرگونی اجتماعی قبطیان درمصر اسلامی به تغییر دین آنان از مسیحیت به اسلام بازمیگردد.تبدیل تدریجی این گروه از اکثریت به اقلیّتیتحت حاکمیت مسلمانان فرآیند پیچیدهای بود،زیـرا مسلمانان نه با اخراج قبطیان بلکه با تغییر دین آناندر این سرزمین تبدیل به اکثریت شدند.روزگار خلافت الحاکم بامر اللّه فاطمی،شاهد تغییر آیینشمار بسیاری از مسیحیان قبطی به اسلام بود.گـروش قـبطیان در این دوره ریشه در فشارها ومحدودیتهای سیاسی،اجتماعی و مذهبی داشت که از سوی خلیفه بر جامعۀ قبطی تحمیلشد.باوجوداین فرآیند اسلامپذیری اینان کامل نشد،چرا که پس از رفع اجبار از نوکیشانبسیاری از آنان از مسلمانی انصراف دادنـد و بـه مسیحیت بازگشتند.