ظهور دراویش صفوی در ایران و تحولات مذهبی پس از آن، جایگاه ویژهای در تاریخ این مرز و بوم دارد؛ بهطوری که حتی مستشرقین نیز به بررسی جوانب مختلف آن از ظهور تا سقوطش پرداختهاند. مهمترین ویژگی سلسلة صفویه از شاه اسماعیل اول(930-907ق) تا شاه سلطانحسین (1135-1105ق)؛ یعنی آخرین پادشاه این سلسله که در مجموع بیش از 200 سال به طول انجامید را میتوان در رسمیتبخشیدن به مذهب تشیع به عنوان مذهب رسمی کشور دانست که تحت فرمانی از جانب شاه اسماعیل اول، اعلام میشود و بعد از آن فصل جدیدی در تاریخ تحولات ایران بهوجود میآید. نوشتار حاضر، تحقیقی است به روش کتابخانهای و مطالعة اسنادی که به بررسی علل تعامل و همکاری برخی از علما با دولت صوفی صفویه پرداخته است. مهمترین یافتة این تحقیق، درک موقعیت اجتماعی و شرایط زمانی، ثأثیرپذیری از مشئ علمای گذشته، نیاز به قوانین شرعی، برونرفت از حالت تقیه، ترویج مذهب حقّه تشیع و بهطور کلی، فضای فرهنگی و اجتماعی حاکم بر جامعه آن روز است که برای تبیین و واکاوی علل همکاری علما با دولت صوفی صفوی، بعد از رسمیتبخشیدن به مذهب تشیع توسط شاه اسماعیل صفوی، باید مورد توجه قرار گیرد.
خلّف المستشرقون أسلاف الباحثین الغربیین حالیاً تراثاً لا بأس به من الدراسات المشرقیة والإسلامیة إستفاد منه هؤلاء الباحثون، فالإستشراق تحوّل إلى مجالات علمیة بحتة أصبحت تدرسها الکلیات ومراکز الأبحاث، لکنّ تلک الأبحاث بقیت تخدم أهداف ومصالح الغرب الإمبریالیة فی بعض الموارد، إلا أن الکثیر منها حالیاً نابعة عن وجدان باحثین غربیین أحرار یصنّفون الکتب والأبحاث من أجل إرضاء أطماحهم البحثیة واستکمالاً لمسیرتهم العلمیة. ومن جملة الحقول البحثیة المهمة التی کتب فیها الباحثون الغربیون الکثیر من هذه الدراسات، هی الدراسات الإسلامیة والحدیث الشریف منها بالتحدید سیّما الحدیث الشیعی. ومن هؤلاء الباحثین المعاصرین أستاذ جامعة إدینبرا الدکتور أندرو ج. نیومان الذی شهدنا له العدید من المساهمات فی حقل الفکر الإمامی وبالتحدید دراساته فی الحدیث الشیعی وجهود علماء الإمامیة فی العصر الصفوی وتحدیداً فی موضوع جدلیة الدین والعلماء مع السیاسة ورجالها. وما نهدف إلیه من دراستنا هذه هو نقد کتاب الباحث نیومان الهامّ عن تاریخ الحدیث الشیعی فی القرون التأسیسیة للمذهب الإمامی وأثر النهجَین الفکریَین الهامَّین عند علماء الإمامیة وهما: النهج الأصولی والنهج الإخباری الذی یمثله قم والقمّیون آنذاک فی تدوین أقدم ثلاثة مجامیع روائیة عند الشیعة الإمامیة: المحاسن للبرقی (توفی بین 274ـ280 ه/ 887ـ893 م) وبصائر الدرجات للصفّار القمّی (ت 290 ه/ 903 م) والکافی فی علم الدین للکلینی الرازی (ت 329 ه/ 941 م) وفق منهج التحلیل التاریخی والإستقرائی للنصوص التاریخیة والروائیة سیّما من تلک الکتب.
از تحولات تاریخی مهم ایران، ظهور درویشان صفوی و قزلباشان صوفی است. حکومتی با بیش از دو قرن که فقهای شیعه در اصل بنیانش نقشی ندارند، ولی با این همه از همان ابتدا، شاه اسماعیل صفوی (907-930 ه.ق.) تشیع را مذهب رسمی کشور معرفی میکند؛ چنین رویدادی وابسته به عواملی است که این جماعت صوفی، تشیع فقاهتی را به عنوان قدرتی برتر برای اداره کشور پذیرفته، علما و فقهای شیعه را به مناصب حکومتی میگمارند. گذشته از ترویج تشیع از سوی علما برای بررسی چنین رویدادی، نقش ناکارآمدی اجتماعی و فکری تصوف را نیز نباید نادیده گرفت. نبود قوانین لازم، فقدان ظرفیت ساختاری لازم در طریقت صوفیانه برای برونرفت از مشکلات و شئون مختلف تدبیر و اداره کشور، بیاعتنایی به ظواهر شرعی و تضاد در سیره عملی تصوف بعد از دستیابی به حکومت از جمله مسائلی است که بستر لازم را برای تحکیم بیش از پیش موقعیت فقیهان شیعی فراهم میکند. نوشتار پیش رو، تحقیقی کتابخانهای و تحلیلی در این باره است.
بررسي تاريخ تحولات دولت صفويه از مباحث مهم و مطرح در تاريخ تحولات ايران است. عده اي صوفي منش و قزلباش در تاريخ اين مرزوبوم مجال ظهور و بروز پيدا كردند و حكومتي را بنيان نهادند كه فقهاي شيعه در اصل تاسيس آن نقشي نداشتند. با اين همه درگذر زمان فقيهان شيعي نقش هاي كليدي را به عهده گرفتند و مذهب تشيع را با رويكرد فقهي و كلامي رسميت بخشيدند. فرايند و چگونگي رسميت بخشيدن به مذهب تشيع به عنوان مذهب رسمي كشور، از همان ابتداي تشكيل حكومت به عنوان مهم ترين ويژگي هاي حكومت صفويان با قدمتي بيش از دويست سال از ظهور شاه اسماعيل اول (907-930قمري) تا آخرين پادشاه آنها يعني شاه سلطان حسين (1105-1135 قمري) از جمله مباحث مهم و درخور توجه عصرصفوي است كه پژوهش درباره آن ضروري مي نمايد. مهم بررسي علل و سير تحولات چنين رويدادي است كه يك به يك دست در دست هم داده و بستر لازم را براي گذر از تصوف به تشيع فراهم مي سازد. نوشتار حاضر تحقيقي است به روش كتابخانه اي و مطالعه اسنادي كه به بررسي برخي از علل سياسي و اجتماعي و فكري اين رويداد پرداخته است.