کتابخانه مجازی ادبیات

ائمه اطهار (ع)، حاملان اسرار الاهی‌اند که به دلیل اختلاف ظرفیت انسان‌ها، به کتمانشان سفارش شده‌اند. در متون روایی، توصیه‌هایی درباره لزوم تقیه، کتمان و اشارت‌هایی در بهره‌گیری از ایماء، اشاره و رمزگویی در باب مسائل دینی دیده می‌شود. در آموزه‌های ائمه ، تأکید بلیغ بر کاربرد این روش‌ها در تعامل علمی و دینی با دیگران و نیز التزام به طبقه‌بندی حقایق، به وقت تبیین تعلیمات دینی وجود دارد. این نوشتار سخنان اهل بیت درباره این اصل را بررسی کرده و به این نتیجه رسیده است که امامان شیعه برای حفظ و طبقه‌بندی اسرار و معارف دینی و در نتیجه برای محافظت از جامعه ایمانی، اصل کتمان سرّ را مطرح کرده‌اند. کتمان سرّ، اصلی راهبردی است که به منظور حفاظت از ایمان مخاطب و احتراز از آسیب به اعتقاد آنها در مقابل معارفی که ظرفیت درک آن را ندارند، تحقق یافته است؛ به گونه‌ای که مراقبت‌نکردن از این اصل نتایج جبران‌ناپذیری به دنبال خواهد داشت.

جریان عداوت با اهل بیت(ع) با تلاش‌های همه‌جانبه حاکمان و راویان وابسته بهبنی‌امیه به شهرهای مختلف از جمله اصفهان راه یافت و با نشر روایات جعلییان فکری «نواصب» عمق و شیوع بیشتری داشت. در این مقاله به چگونگیپیدایش نواصب، دیدگاه‌ها و شگردهای آنان پرداخته، آنگاه نقش ثقفی،انشمند و محدث شیعی قرن سوم هجری، در مقابله با نواصب و هجرت وی بهاصفهان و آثار علمیش بررسی می‌گردد.