"1از اول تا آخر قرآن،یک آیه نیست که تحدی به قرآن از حیث فصاحت و بلاغت فرموده باشد؛و لکن در آیات کثیرة،قرآن را به اوصافی توصفی فرموده که تمام آن اوصاف،امتیاز قرآن را معین میکند و بعد تحدی و وجه عجز بشر را-که در قرآن تصریح شده-بیان (1)مرحوم کلینی در کتاب شریف کافی نقل میکند: ابن سکیت به امام رضا علیه السلام عرض کرد:چرا خداوند موسی بن عمران علیه السلام را با عصا،ید بیضا و ابزار سحر مبعوث کرد؟و عیسی علیه السلام را با ابزار طب و محمد صلی الله علیه و اله را با کلام و خطبه؟ امام رضا علیه السلام فرمود:وقتی خداوند موسی علیه السلام را مبعوث کرد،سحر بر اهل زمانش غالب بود. مرحوم ملکی میانجی در ذیل این حدیث مینویسد: این حدیث شریف نص است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله از سوی خدا با موعظهها و حکمتها و آنچه قول مردم را باطل میکند،آمده و در آن اشاره نشده که اعجاز کلام به فصاحت و بلاغت مصطلح است؛بلکه عدول امام رضا علیه السلام از واژهء«کلام»به عبارت«مواعظ و حکمتها»،دلالت میکند بر اینکه کلام ایشان موعظه و حکمت است. » مرحوم میرزا مهدی اصفهانی-پس از طرح این موضوع که برخی جهت اعجاز قرآن را فصاحت و بلاغت آن معرفی کردهاند-نظر خود را چنین مینویسد: ای کاش میدانستم بقای معجزه در تمام اعصار،نیازمند آن است که از اموری باشد که در همهء اعصار و برای تمام اشخاص قابل درک است؛با اینکه علم فصاحت و بلاغت در عصر پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله در مدت زمان اندک و کوتاهی [رواج داشته است]و در دورههای بعدی،کسی جهت فصاحت را درک نمیکند و به آن نائل نمیشود."
برخی مدعی هستند شیعیان سده های نخستین، رویکردی بشری به امامت داشته اند. یکی از عالمانی که با استناد به برخی عبارات متشابه، به عنوان نماینده قرائت بشری از امامت معرفی شده، ابن قبه رازی است؛ اما با بررسی آرای وی درباره ویژگی های امامان معلوم می شود ابن قبه امامان را دارای ویژگی های زیر می دانسته است: 1. وجوب طاعت، 2. حجیت، 3. منصوص و منصوب بودن از جانب خداوند، 4. علم الهی، 5. قدرت الهی (معجزه)، 6.عصمت. بنابراین هرگز نمی توان او را گواهی بر وجود عالمانی با قرائت بشری از امامت، معرفی کرد.
امامت مقامی الاهی است که به برخی از پیامبران و بندگان برگزیده،عطا میشود.تفسیرها و برداشتهای متعددی از امامت ارائه شده و بر همین اساس،مبانی متفاوتی در فهم مقام امامت به وجود آمده است.امام بهمعنی کسی است که از او تبعیت میشود.بر اساس آیهء 124 سوره بقره و با استناد به آیات و روایات،مقام امامت، عهدی الاهی است که به جعل خدا صورت میگیرد و از مقام نبوت و رسالت افضل است.مقام امامت پس از ابتلائات الاهی،به حضرت ابراهیم علیه السلام عطا شده است. برخی از مفسران اهل سنت،امامت مطرح شده در آیه را به نبوت و رسالت تفسیر کردهاند.دیدگاههای مفسران اهل سنت از جمله فخر رازی،ذیل آیه مطرح و نقد و بررسی و سپس آراء مفسران شیعه بیان شده است.بعضی از مفسران نیز در تبیین آیه،مقام امامت تکوینی را مطرح کردهاند که تا حدودی متأثر از مبانی عرفانی و فلسفی است.