معتز عباسی (ح 252ـ255ق)، در شرایطی به خلافت رسید که درگیریهای دربار، اوضاع را آشفته کرده بود. به پیروی از نگاه کلی عباسیان، امامیه نیز در سامرا و به پیشوایی امام هادی(ع) و امام حسن عسکری(ع)، از نظرِ دربار جریانی مخالف به شمار میرفت. معتز، ضمن بازگرداندن حکومت به خاندان متوکل، به سنّتهای پدرش در فرمانروایی بازگشت؛ اما روزگار او، زمانه شورشهای مخالفان و از جمله امامیه بود. این پژوهش، در پاسخ به این پرسش که «معتز چه رویکرد سیاسی ـ مذهبی در برابر امامیه اتخاذ کرد؟»، بر اساس توصیف و تحلیل دادههای تاریخی، به این نتیجه رسیده است که او تحت تاثیر مادر، برادر و استادانش، خلافت را اداره میکرد و از نظر سیاسی، امامیه را حزبی مخالف میدانست و از نظر مذهبی نیز تحت تأثیر جریان اهل حدیث، امامیه را فرقهای منحرف میشمرد؛ بهویژه انتشار خبر نزدیک شدن تولد مهدی(ع) از سوی پیشگویان دربار، به عنوان پایانبخش خلافت عباسی، به واکنشهای دربار سرعت بخشید.
شهر حلب از بزرگترین شهرهای اسلامی از قرن اول هجری تا به امروز است. به گفته ابن العدیم مذهب تشیع تنها مذهب رایج در این شهر در قرن پنجم بوده است. سیف الدوله حاکم شیعی حمدانی بر این منطقه حکومت داشت. افراد زیادی از حلب در صفین حضور داشتند که در کتاب به معرفی آنان پرداخته شده است. علما و خاندان های شیعی مانند: بنو زهره، بنوحمدان و بنو خشاب از دیگر مباحثی است که در این کتاب به آن اشاره شده است.