دربارهء این فقیه عاملی این اندازه میدانیم که مدتی در حله و در نزد مشایخ امامیهء آنجا به تحصیل فقه مشغول بوده و بهویژه در محضر درس محمد بن احمد بن صالح قسینی(664 ق/1265 م) حضور داشته و همراه با ابن حاتم،نزد رضی الدین علی بن موسی بن طاووس و جعفر بن سعید حلی به فراگیری فقه امامیه مشغول بوده است. بعدها شاگرد مهم شهید اول، حسن بن عشره کسروانی-که نسبت او در متون مختلف به دلیل ناآشنایی با این نسبت،بسیار تصحیف شده است-و دیگر عالمان عاملی اهل کرک،چون حسین بن هلال کرکی و محمد بن عبد العالی کرکی،نقش مهمی در تأسیس حوزهء علمیه در کرک نوح ایفا کردهاند. وی پس از گزارشی کوتاه از وضعیت سیاسی و چند اطلاع تاریخی دربارهء کرک نوح،از عالمی به نام حسین بن محمد بن هلال کرکی سخن به میان آورده است که از شاگردان شهید اول بود و در حله نزد او علم آموخت و در 12 شعبان 757 اجازه دریافت کرد. میسی خود نزد محمد بن محمد بن مؤذن و محمد بن احمد صهیونی،شاگردان ابن عشره در کرک نوح تحصیل کرده بود و اجازات او از این استادان او باقیمانده و متن آنها را افندی در بخش ملحقات بحار الانوار آورده است. در بحث از دیگر عالمان مشهور جبع یا جباع،مهاجر از علی بن احمد بن حجه نحاریری(925 ق/1519 م)-منسوب به روستای نحاریر(طلوسه)،-یاد کرده است که شاگرد ظهیر الدین بن علی بن حسام عیناثی در عیناثا و علی بن عبد العالی میسی در میس و استاد نجم الدین تراکیشی مشغری و فرزندش زین الدین مشهور به شهید ثانی بود.
یکی از دورههای مهم و حساس تاریخ شیعه، عصر سلجوقی است که بهسبب تغییر حاکمیت و جایگزین شدن دولت سنیمذهب به جای دولت شیعی آلبویه، وضعیت شیعیان دگرگون شد. تصور میشود با روی کار آمدن سلجوقیان ـ که پایبندی عمیقی به مذهب اهلسنت و خلافت عباسی داشتند ـ میبایست عرصه برای فعالیت شیعیان تنگ و آنان به حاشیه رانده شده باشند؛ اما برخلاف این تصور، در عصر سلجوقی بخصوص در نیمة دوم آن، مراکز شیعهنشین توسعه یافتند و نهادهای علمی و آموزشی و بهتبع آنها فعالیتهای علمی و پژوهشی، نهتنها دچار خلل و نقص نشدند، بلکه با عملکردی چشمگیر به کار خود ادامه دادند. در این مقاله به این مسئله پرداخته میشود که علل حفظ و تداوم تشیع و فعالیتهای آن در این دوره چه بوده است؟ به نظر میرسد که عوامل اصلی در تداوم تشیع، اهتمام به توسعة علمی و آموزشی، پایبندی به اصول، توام با رعایت اعتدال و تقیه، و حضور در مناصب اجرایی و سیاسی بوده است که در نتیجه با از میان رفتن دولت مقتدر شیعهمذهب آلبویه، خللی در جامعۀ شیعه و رهبری علمی آن پدید نیامده است.