کتابخانه مجازی ادبیات

تشیع، مرامی جز اسلام راستین و به تعبیر امام خمینی(رحمه الله) «اسلام ناب محمدی»، نیست که خدای تعالی آن را بر پیامبرش، محمد مصطفی(صلی الله علیه وآله)، نازل کرده و به وسیله آن حضرت، قوانین و مقررات آن را تشریع فرموده و به دینی جز اسلام راضی نشده: «و رضیت لکم الاسلام دینا» (مائده: 5) و دینی جز آن را نپذیرفته: «الدین عندالله الاسلام فمن یبتغ غیر الاسلام دینا فلن یقبل منه» (آل عمران: 3) چنان که پیامبران پیشین نیز کیشی جز اسلام نداشتند و به مکتبی جز اسلام دعوت نمی کردند: «ما کان ابراهیم یهودیا و لانصرانیا لکن کان حنیفا مسلما» (آل عمران: 2). این مقال بر آن است که با نگاهی گذرا بر تاریخ تشیع، در قرن اول و دوم هجری، به تولد و توسعه آن در بستر اسلام اشاره نماید.

شریعتی عنصری تاثیرگذار بر جامعه و محیط خود بود و سعی کرد با نوآوری ترمینولوژیک به بیان مفاهیم جدید و بازسازی برخی مفاهیم، نمادها و ... بپردازد و به دنبال ارائه تفسیری ایدئولوژیک از تشیع - آرمان خواهی رادیکال را به ارمغان آورد تا از سقوط جامعه به ورطه از خودبیگانگی و پذیرش هژمونی و جریان فکری غرب جلوگیری کند . چارچوب نظری نظریة زبان و گفتمان، زبان و تولید قدرت و امکانات آن برای خلق نمادها، استعاره ها و ... هستند که برای فهم پژوهش حاضر موثر واقع می شوند. روش پژوهش اسنادی - کتابخانه ای است . این پژوهش تحلیلی از نوع تبیین علّی است و یافتن تاثیر متغیر مستقل (ترمینولوژی شریعتی) بر است. نتایج نشان می دهد « مدخلیت علّی » متغیر وابسته (رادیکالیسم شیعی ) با استفاده از روش ترمینولوژی مطرح شده از سوی شریعتی و ارتباط آن با رادیکالیسم شیعی در دهه ها ی 40 و50 شمسی جهت بسترسازی برای تکوین و تسریع در ظهور پدیده رادیکالیزم شیعی در انقلاب اسلامی ایران موثر است.

برخی از رویدادهای بحث‏برانگیز در تاریخ تشیع، به تقابل دو یا چند جریان فکری درباره اصالت یا مضمون روایات برمی‏گردد. محور یکی از این مجادلات - که نزدیک به دو قرن پیشینه دارد - روایتی متفاوت از واقعه کساء است. اصل حدیث، هرچند در منابع شیعه و سنی به ثبت رسیده، اما این روایت - که با ساختار ادبی و داستانی از زبان حضرت زهرا  نقل شده و موجب برانگیختن احساسات شنوندگان می‌شود - هر از چندی موجب تقابل دو جریان فکری شد که آخرین بار در یک دهه گذشته رخ داد. هدف نوشته حاضر اثبات یا رد این روایت مذکور نیست، بلکه تلاش شده تا پس از بررسی اجمالی شخصیت نخستین نقل کننده روایت و انگیزه وی، به مهم‏ترین نظریات و اقدامات علما، محققان و عموم شیعیان در مقاطع مختلف زمانی در این‏باره پرداخته شود.