کتابخانه مجازی ادبیات

عناصر طبيعت، موجودات (گياهان و حيوانات) و مناسبات زيستي متعادل بين آنها تشکيل دهنده طبيعت است. خداوند متعال اين سرمايه غني را به بشر ارزاني داشته تا انسان ها و موجودات ضمن بهره مندي از آن، به عمران و آباداني زمين همت گمارند و بستر زيست گاهي مناسب براي همه موجودات باقي بماند. از اين رو حق استفاده از آن را بايد از مصاديق مهم حقوق بشر دانست. قرآن کريم در آموزه هاي توصيفي و حتي دستوري خود بر مصونيت طبيعت و منابع طبيعي و تعادل زيست محيطي از هر گونه تجاوز، تعدي و فساد در آن تاکيد ورزيده است و بر اين اساس، تجاوز و تعدي به طبيعت را فساد در زمين دانسته که عذاب اخروي و مسووليت دنيوي را در پي خواهد داشت. در اين مقاله ضمن شناسايي عناصر کليدي تشکيل دهنده طبيعت و محيط زندگي انسان در قرآن، آيات مربوط به هر دو گستره را با روش تفسيري مفسرين فقهي اماميه و اهل سنت با رهيافت هايي از کتاب «فقه القرآن راوندي» و «الجامع قرطبي» ارائه و با تاکيد بر روابط عميق بين انسان و مناسبات انسان ها با طبيعت، فرضيه مسووليت اخلاقي، مدني و کيفري متجاوز به حقوق طبيعت را در حقوق اسلام اثبات مي نماييم.