كتاب نقض، از جمله آثار شيعىاى است كه اطّلاعات سودمندى را در باره شخصيتهاى مهمّ شيعه تا عصر خود به دست مىدهد. برخى از دانشيانى كه عبد الجليل رازى، خود يا به تبع نويسنده سنّى، از آنها نام مىبَرَد و يا بخشى از اقوال و نظريات و آثار ايشان را نقل يا نقد مىكند، از يك خاندان دانشى اند. از جمله اين خانوادههاى علمى، خاندان «بابويه» است. نام پنج نفر از دانشوران خاندان بابويه در اين كتاب آمده است كه در اين نوشته به ايشان پرداخته مىشود: على بن بابويه (پدر شيخ صدوق)؛ محمّد بن على بن بابويه (شيخ صدوق)؛ شمس الدين حسن بابويه؛ ابو طالب اسحاق بابويه؛ و ابو عبد اللَّه بابويه.
از ابتدای قرن سوم و با آغاز غیبت امام دوازدهم، عالمان مذهبِ شیعه اثنیعشری، نیاز به ایجاد و نگارش آثار حدیثی، فقهی، کلامی و جز آن را احساس کردند. شکلگیری چنین آثاری، با اهداف گوناگونی همچون: گردآوری احادیث امامان شیعه، پاسخگویی به دانشمندان دیگر فرقهها و مذاهب و آگاهسازی جامعه شیعه شکل گرفت. تمرکز مقاله حاضر، بر معرفی بخشی از این آثار است که در راستای هویتبخشی به جامعه شیعه نگاشته شدهاند. برای این منظور، با واکاوی پنج متن نگاشتهشده در سدههای سوم و چهارم هجری، یعنی: المؤمن، التمحیص، صفات الشیعة، فضائل الشیعة و مصادقة الاخوان و تحلیل الگوی نگارش این آثار و چگونگی انتخاب احادیث در آنها، به این نتیجه دست یافته است که هدف نگارش این متون، نه یک گردآوری ساده، بلکه ایجاد یک هویت دینی منسجم برای شیعیان امامیه بعد از غیبت امام دوازدهم و ایجاد تمایز میان آنها به مثابه یک گروه مستقل و متفاوت با دیگر فرقههای مذهبی است. این هویت فرقهای، سه جنبه مهمّ: هویت اخلاقی، هویت اجتماعی و هویت فقهی ـ احکامی داشت
عقل و نص دو منبع اصلی برای معارف دینی است. گاهی متفکران با عنوان عقل گرایی و نص گرایی دسته بندی می شوند. این تحقیق در درجه نخست، درصدد نشان دادن مقدار بهره گیری شیخ صدوق از عقل در معارف دینی است، اما در ضمن مباحث، روشن خواهد شد که صدوق متکلمی عقل گراست؛ هرچند عقل گرایی او با دیگر عقل گرایان متفاوت باشد. ابتدا دیدگاه شیخ صدوق در باره عقل و اعتبار و قلمرو آن بیان خواهد شد. آن گاه، عملکرد عقل گرایانه صدوق در عرصه کشف معارف دینی و دفاع عقلانی از آنها بررسی خواهد شد.