شعر شیعی در عصر اندلس، نمایانگر اوضاع تاریخی، سیاسی، اجتماعی، ادبی، دینی و... آن روزگار، و نیز عشق و دوستی مردمان به ویژه شاعران و ادیبان به خاندان اهلبیت( است. مضمونها و ساختارهایی که برخی از شاعران شیعی در این دوره سرودهاند، دارای دو ویژگی تقلید و نوآوری میباشد. در جنبة تقلید، مضمون و سبک شاعران متعهد شیعی در مشرقزمین، الگوی ایشان بوده است و در جنبة نوآوری نیز از اوضاع ادبی، دینی، اجتماعی و سیاسی زمان خویش متأثر بودهاند. شعر شیعی، یکی از عرصههای شعری این دوره به شمار میآید، اما هرگز نتوانسته است به توانایی شعر شاعران مشرقزمین برسد و جز در موارد اندک، همواره پوششی از تقلید و اقتباس، بر آن سایه افکنده است.