استفاده از القاب، کنیهها یا اوصاف غیر مشهور امامان معصوم از شیوههای رایجی بوده که راویان شیعه بیشتر به دلیل شرایط تقیه از آن بهره بردهاند. از این رو، برخی از رجالیان، درایه نویسان و یا شارحان روایات، بخشی از اهتمام خود را صرف تعیین معصوم مورد نظر در اینگونه موارد نمودهاند. در این بین، بروز عواملی همچون تصحیف و تحریف اسناد یا متون روایی، عدم دقت کافی در طبقه راویان سند و قراین موجود در متن، عدم بررسی تعابیر مشابه و نیز اکتفا به گزارش پیشینیان یا شهرت غیر مستند از جمله عواملی است که تعیین مصداق برخی از این القاب و اوصاف را گاه با مشکلات جدی مواجه ساخته است. از جمله این نمونهها انتساب لقب «علیل» در برخی از کتب درایه به امام عصر است. همچنین انتساب بی اساس برخی از کنیهها، مانند «ابو صالح» به آن حضرت، پدیدههایی هستند که در این پژوهه کوشیدهایم تا منشأ و زمینههای بروز آن را روشن سازیم.
خوزستان به عنوان دروازه ورود اسلام به ایران یکی از مناطق تاثیرگذار در تاریخ و پژوهشهای حدیثی در ایران به شمار میرود. در این پژوهه سیرتاریخی حدیث در خوزستان، از زمان پیامبر اکرم(ص) تا پایان دوره صفوی، در سه دوره متقدمان(پنج قرن اول)، میانی(قرن ششم تا قرن نهم) و متاخران(دوره صفوی) بررسی شده است. بیشتر این محدثان متعلق به دوره متقدماناند؛ دورهای که در آن شمار محدثان اهل سنت فراوانتر گزارش شده است. در دوره میانی تعداد محدثان، به ویژه شیعیان کاهش یافته و در عصر متاخران با ظهور حکومت سادات مشعشعی در خوزستان و به دنبال آن حکومت صفوی در ایران، مجددا تلاشهای حدیثی رونق گرفت. این محدثان (بیشتر، محدثان شیعه با دو گرایش اخباری و اصولی) منشا خلق آثار ارزشمندی در موضوعات مختلف حدیثی، همچون: مجموعههای حدیثی، رجال، فقه الحدیث، تفسیر روایی و غیره بودند.