نویسنده مقاله، بحث خود را در پنج بخش ارائه کرده است. در بخش نخست، مقاله را با بحث درباره سرشت منابع آغاز می کند و سه گروه از منابع امامی را نام می برد: اول نوشته های کلینی، ابن بابویه قمی و شیخ مفید که به یمن آنها حجم عمده روایات سیره ـ مغازی امامی بر جای مانده است; دوم آثار تفسیری به ویژه تفسیر علی بن ابراهیم قمی; سوم آثار مربوط به زندگی دوازده امام نظیر بحارالانوار مجلسی که هفت مجلد آن به سیره پیامبر اختصاص دارد و در مجلدات دیگر نیز می توان مطالبی مربوط به این موضوع را یافت. در بخش دوم، به نقش امام به مثابه منبع نزد امامیان اشاره می کند و حجم عمده روایات شیعی درباره سیره و مغازی را روایاتی می داند که با سلسله سندهایی به امام باقر و امام صادق(علیهما السلام) می رسد.