کتابخانه مجازی ادبیات

موضوع این تحقیق، ساختار اندیشه سیاسی علمای شیعه در اوخر سده دوازدهم هجری، با تکیه بر اندیشه شیخ‌یوسف بحرانی و علامه وحید بهبهانی است. با توجه به این‌که رویکرد اخباری و اصولی در میان علمای شیعه از اواخر دوره صفویه باب بود، نظر علما درباره سیاست و حکومت‌های وقت نیز با توجه به رویکردشان تفاوت داشت. از سویی دیگر، بیگانگی نهاد دین و دولت در حد فاصل سقوط صفویه تا قاجاریه (1135 - 1209 ق)، باعث مهاجرت علمای طراز اول به عتبات عالیات شد. در این میان، شیخ‌یوسف بحرانی و علامه وحید بهبهانی به عنوان علمای برجسته و معلمان رویکرد اخباری و اصولی در مباحثه و مناظره با یک‌دیگر بودند که سرانجام به تثبیت و توسعه اندیشه سیاسی اصولی ختم شد. تا آن زمان علمای اخباری، حکومت فرد مؤمنی از میان مسلمانان را به شرط عدالت جایز می‌دانستند، اما با پیروزی اصولی‌ها ولایت مطلقه فقیه جامع‌الشرایط تثبیت شد و حکومت می‌بایست مأذون و منصوب می‌بود. این تحقیق، به روش توصیفی ـ تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه‌ای صورت گرفته است.

در مقاله پیشین (فصل اول از کتاب) به پاره اى از چالشهایى که شیعیان در آغاز غیبت کبرى بدان دچار آمدند اشاره کردیم و این که چگونه بنیادهاى فکرى شیعه در پیوند با قدرت سیاسى حاکم شکل گرفت. در این دوره فقیهان شیعى تجربه کردند, تا چگونه میان نصوص شیعى و واقعیتها و بوده و هست زمانه هماهنگى پدید آرند. از این زاویه, موضوع پیوند و پیوستگى با قدرت سیاسى حاکم نمونه اى از کارکرد فقیهان شیعى است که چگونه مسأله سیاسى را با نگاه دینى توانستند حل کنند. با ژرف کاوى در دیدگاههاى این فقیهان مى توان نماى کلّى از دولت را در عصر غیبت دریافت. نزدیک بود تا دولت شیعى آل بویه, اثرها و ردپاهاى ژرف تر و ماندگارترى بر اندیشه شیعه امامى برجاى گذارد که شورشهاى سیاسى مذهبى این سده در برابر چیرگى و دامن گسترى آل بویه سدّى بزرگ پدید آوردند.