کتاب مشتمل بر دو باب است که ذیل هر باب چندین فصل و یک خاتمه دارد.     الباب الاول (فی الزیارات) که دارای هشت فصل و یک خاتمه است:     فصل اول به زیارت پیامبر اکرم(ص) و فاطمه زهرا(س) اختصاص یافته است.     فصل دوم مشتمل بر زیارت ائمه بقیع(ع) است.     فصل سوم زیارات امیرالمؤمنین، امام حسین، حضرت آدم و نوح(ع) را دربر دارد.     فصل چهارم زیارتی دیگر از امام حسین و امام سجاد(ع) و شهداء، حضرت ابوالفضل العباس و زیارت امام حسین(ع) در روز عرفه و اربعین و زیارت‌های مخصوص امام حسین(ع) نقل شده است.     فصل پنجم مخصوص زیارت موسی بن جعفر(ع) است.     فصل ششم به زیارت امام جواد و زیارت مخصوص کاظمین اختصاص داده شده است.     فصل هفتم به زیارت امام رضا(ع)     فصل هشتم به زیارت امام حسن عسکری و صاحب الزمان(عج) و نرجس خاتون مادر ایشان اختصاص یافته است.[۱]     خاتمه باب اول هم دارای چهار فصل است:     فصل اول به زیارتی کوتاه که در تمام مشاهد مشرفه خوانده میشود اختصاص یافته است.     فصل دوم به زیارت سلمان فارسی،     فصل سوم به زیارت قبور شیعیان     فصل چهارم نحوه زیارت مشاهد توسط کسی که اجیر شده اختصاص داده شده است.[۲]     الباب الثانی مشتمل بر هفت فصل و یک خاتمه است:     فصل اول به اعمال مستحبه هنگام ورود به کوفه و زیارت یونس(ع)،     فصل دوم به اعمال مسجد کوفه،     فصل سوم به فضیلت مسجد سهله و اعمال آن،     فصل چهارم به فضیلت مسجد صعصعه و اعمال آن،     فصل پنجم به فضیلت مسجد غنی و اعمال آن،     فصل ششم به فضیلت مسجد جعفی و اعمال آن،     فصل هفتم به فضیلت مسجد بنی کاهل و اعمال آن اختصاص پیدا کرده است.[۳]     خاتمه این باب نیز دارای سه فصل است:     فصل اول مخصوص زیارت مسلم بن عقیل،     فصل دوم مختص زیارت هانی بن عروة است     فصل سوم به زیارت مختار ثقفی اختصاص داده شده است.

درباره نویسنده

ابوعبدالله شمس الدین محمد بن مکی بن محمد شامی عاملی جزینی مشهور به شهید اول یا شیخ شهید از فقهای بزرگ و اعاظم مجتهدان شیعه در قرن هشتم هجری است. شهید اول در فقه مذاهب اهل سنت نیز متبحر بود و به کشورهای مختلف اسلامی سفر کرد و اجازاتی نیز دریافت کرد. وی صاحب کتاب فقهی اللمعة الدمشقیة است و در سال ۷۸۶ق به دست مخالفان شیعه به شهادت رسید.

منابع مشابه بیشتر ...

5e3e9017e9772.JPG

مرجعیت علمی اهل بیت(ع) در روایات اهل سنت

عزالدین رضانژاد, حسین منافی

بدون تردید مرجعیت علمی، یعنی تبیین و تفسیر آیات مبهم و متشابه و بیان معارف و احکامی که به روشنی و صراحت در قرآن کریم نیامده، مانع برداشت نادرست و نزاع علمی در میان مسلمانان است. این امر از شئون و وظایف پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله است که پس از ایشان به اهل بیت علیهم السّلام واگذار شد. یکی از ادله مهم این مسئله که در منابع روایی اهل سنت نیز به آن پرداخت شده، روایات نبوی مورد پذیرش اهل سنت است. ایشان معتقدند اگر چیزی با سنّت نبوی که در راس آن سخنان رسول خداست اثبات شده باشد، حجت و معتبر است. احادیثی مانند ثقلین، مدینه العلم و سفینه نوح از جمله روایات بیان کننده مرجعیت علمی اهل بیت علیهم السّلام است که در این نوشتار با روش تحقیق تحلیلی- توصیفی و با مراجعه به منابع کتابخانه¬ای، چگونگی دلالت آنها بر مرجعیت علمی عترت پیامبرصلی الله علیه و اله با تکیه بر منابع مکتوب اهل سنّت بررسی شده است. در این جستار این نتیجه به دست آمده است که پاره¬ای از این احادیث تنها در مورد حضرت علی علیه السّلام وارد شده است، اما از آنجا که علم آن حضرت بعد از ایشان به دیگر امامان منتقل شده است، این شان شامل دیگر معصومین علیهم السّلام نیز خواهد شد.