کتابخانه مجازی ادبیات

قرن چهارم هجري، به علت ظهور فقها و متكلمين بزرگ شيعي و نيز روي كار آمدن دولتهاي شيعي چند و هم كاهش اقتدار خلافت عباسي-بزرگترين حامي جهان تسنن-يكي از ادوار درخشان و مشعشع تاريخ تشيع به شمار مي رود. قبل از اين عصر، مذهب تسنن، بر جهان اسلام غلبيت داشت. اما در قرن چهارم با پيدايش دولتهاي شيعي: آل بويه، مصر، حمدانيان زيديه يمن، علويان طبرستان و ... جريان به سود مذهب تشيع ورق خورد كه بر اثر آن نفوذ شيعه در همه جا فراگير گرديد. پيدايش دولتهاي شيعي ونيز تلاش و كوشش بي وقفه علما شيعي، دو عامل مهم و اساسي در گسترش و توسعه تشيع در اين برهه از زمان به شمار مي رود. فعاليتهاي فقها و متكلمين شيعه به اشكال مختلف به صورت: جمع آوري احاديث، تربيت شاگردان، تدوين فقه و كلام، مبارزه با بدعت ها و انحرافات فكري، تاسيس حوزه ها و مراكز علمي، بهره برداري از امكانات دولتي، تاسيس مساجد و برگزاري مراسم شيعي ... خودنمايي نمود. نظر به اهميت اين موضوع، پژوهش حاضر بر آن است تا نقش و جايگاه متكلمين و فقها را در اين رابطه، مورد بررسي و مطالعه قرار دهد.